Kris Vandevorst Photography

Daar sta je dan. Op de juiste locatie met het perfecte licht, en met de verkeerde lens op je camera. En de rest van je materiaal ligt veilig weggeborgen in de koffer van je wagen. Dan denk je, hoe heb je het zover kunnen laten komen, amateur! En toch, daar is een goede verklaring voor.

Het was zo’n dag die mooi begon, en gaandeweg alleen maar beter werd. Ik keek ‘s morgens uit het raam en dacht: Niet slecht. Hier kunnen we iets mee. En inderdaad, tegen dat ik op de top van Stac Pollaidh stond, was het licht al beter dan ik had durven hopen.

Het was niet zonnig en niet regenachtig. Het was typisch tussenseizoenweer. Dramatische wolken, af en toe een stortbui, met ertussen heerlijk mooi licht. Het is op die momenten dat je op de rand van het licht zit, dat de magie gebeurt. De zon breekt door de mist, of blijft nog net hangen achter het hoekje van een wolk, en plots baadt het landschap voor anderhalve seconde in een zachte gloed die de diepste kieren van het gebergte structuur geeft. Het is een kwestie van eerst geduldig zijn, en vervolgens heel snel.

De productiviteit lag hoog, die dag. En de vermoeidheid sloeg toe. Het was nog geen 15u, en ik overwoog om terug te keren naar het hotel voor tea & biscuits. Het was al goed geweest. Onderweg naar Ardvek Castle kon ik het echter niet laten, en ik parkeerde snel langs de kant van de weg. Het licht op Cul Mor was gewoon te mooi om te laten liggen. Snel, dus. Gewoon de lange lens op de camera klikken, en even door de berm stappen. Zonder statief, want we gaan niet moeilijk doen. 100 meter, niet verder.

Maar 100 meter werd 200 meter. Uiteraard begon het ook nog kort maar hard te regenen. Aan de voet van de berg zag ik plots de gekende kleuren te verschijnen, klimmend naar omhoog in de gekende schuine baan. Hoger en hoger. En ernaast verscheen er nog eentje. Twee! Twee volledige regenbogen, die het halve landschap overspanden. En ik stond daar met een 70-200mm. Wat doe je dan? Sommige regenbogen zijn maar enkele seconden zichtbaar. Riskeer je het dan om snel naar de wagen te lopen, van lens te wisselen en terug te lopen? Nee, je probeert er het beste van te maken, met die telelens. En met wat stitching software achteraf. Het zorgt er alleszins voor dat je een allesbehalve klassiek beeld maakt.